Szczytniki

Nazwa Szczytniki została odnotowana po raz pierwszy przez Jana Łaskiego w dokumencie z 1409 roku jako Sczytniky, gdy wieś była już własnością królewską. Szczytniki były osadą służebną grodu kaliskiego, mieszkający w niej rzemieślnicy wyrabiali drewniane tarcze zwane „szczytami”. W latach 60-tych XV wieku Szczytniki były własnością Katarzyny Sławskiej. W latach 1579-1643 należały do rodziny Potworowskich, a następnie zostały sprzedane stolnikowi sieradzkiemu Wojciechowi Łubieńskiemu herbu Pomian. Szczytniki były w posiadaniu  Łubieńskich przez 154 lata do roku 1797. To właśnie rodzina Łubieńskich wybudowała tu dwór stojący do dzisiaj, obecną siedzibę władz gminnych,  rozwinęła  gospodarkę hodowlaną, tkactwo płócienne, zajmowali się ulepszaniem upraw, zakładaniem ogrodów, pasiek, chmielników. Najwybitniejszymi przedstawicielami tego rodu  byli: –  Feliks Łubieński ur.1758r.-zm.1848, ostatni rezydujący w Szczytnikach przedstawiciel rodziny, prawnik, poseł na ostatnie Sejmy Rzeczypospolitej, minister sprawiedliwości w rządzie Księstwa Warszawskiego i reformator polskiego sądownictwa. Marian Brandys podaje, że właśnie „Feliks Łubieński jako pierwszy sprowadził do Polski ziemniaki i uprawiał je w swoich Szczytnikach pod Sieradzem”. -Tomasz Łubieński ur.1784-zm1870, syn Feliksa, urodziny w Szczytnikach, hrabia, generał, senator, polityk i przedsiębiorca. W 1806r. wstąpił do armii Napoleona i uczestniczył we wszystkich jego kampaniach do 1814r. Po abdykacji Napoleona był w wojsku polskim, brał udział w bitwach pod Grochowem i Ostrołęką. Od 1797 roku dobra Szczytnik przechodziły kolejno w ręce kilku właścicieli, z których ostatnimi byli Szarzyńscy. Podstawową część majątku kupił Michał Szarzyński w 1911roku, po jego śmierci majątek przejęła żona Helena, a w rękach Szarzyńskich Szczytniki  pozostały do 1940r.
Sęp Szarzyńscy
Na temat Sęp-Szarzyńskich nie ma zbyt wielu informacji. Wiemy, że zostali właścicielami Szczytnik około 1900 roku i zamieszkali w starej posiadłości Łubieńskich. Michał Sęp-Szarzyński h. Junosza urodził się ok 1876 roku i zmarł dnia 7 I 1916 w Szczytnikach. w 1900 roku ożenił się z Heleną Szołdrską herbu Łodzia z którą miał syna Zbigniewa ur. w roku 1902. Zbigniew jednak zmarł wcześnie 15 I 1924 roku w wieku 22 lat. Razem z ojcem zostali pochowani na cmentarzu w Iwanowicach. W samych Szczytnikach znajduje się pomnik, Figura Jezusa Chrystusa, postawiony przez matkę dla zmarłego syna. Sęp-Szarzyńscy właścicielami dóbr Szczytnickich byli do 1940 roku.
Przy głównym skrzyżowaniu w Szczytnikach znajduje się kamienna figurka Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1736r. Stworzona i postawiona została w podziękowaniu za zakończenie choroby , która masowo zabijała okoliczne bydło.
Szkoła w Szczytnikach
Tutejsza szkoła istniała jeszcze przed Powstaniem Styczniowym w 1863 r. Najstarszy dokument o jej istnieniu pochodzi z roku 1868 i był napisany w języku rosyjskim. Szkoła od najdawniejszych czasów była na prawach państwowych, wówczas nosiła nazwę „ Naczalnoje Uczyliszcze”. Budynek szkolny składał się z jednej izby lekcyjnej i mieszkania dwuizbowego dla nauczyciela. Zbudowany był z drewna, pokryty słomą, stał we wsi Popów, na północ od istniejącego obecnie budynku. Budowę obecnego budynku rozpoczęto w kwietniu 1936 roku z inicjatywy ówczesnego kierownika szkoły Jana Trapszo. Został on postawiony na gruntach darowanych przez Helenę Sęp-Szarzyńską, która była Prezesem Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powiatowych. Oddano go do użytku w grudniu 1938 roku, a poświęcenie odbyło się 4 czerwca 1939 roku przez ks. Mariana Kazubińskiego, proboszcza parafii Iwanowice. Akt erekcyjny został odczytany przez kierownika szkoły. Następnie został podpisany przez przedstawicieli władz i komitetu budowy szkoły, umieszczony w metalowej puszce i wmurowany we frontową ścianę budynku. W czasie uroczystości odbyły się występy uczniów pod kierunkiem miejscowej nauczycielki Marii Lorysówny.
Zaraz po zakończeniu II wojny światowej w Szczytnikach mieszkańcy rozpoczęli budowę „Domu Społecznego” późniejszej remizy strażackiej.
Bł. Franciszek Stryjas
Franciszek Stryjas urodził się 26 stycznia 1882r. w Popowie polski błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik II wojny światowej, katecheta, wierny świecki spod Kalisza, wzorowy ojciec rodziny. Jego rodzice byli rolnikami. Franciszek Stryjas ożenił się w 1901r. z Józefą z domu Kobyłka. Miał z nią siedmioro dzieci, mieszkali w Kuczowoli. Po jej śmierci ożenił się z wdową Józefą Nosal i przeniósł do Takomyśli. Za potajemne nauczanie dzieci religii w okolicznych wioskach, by przygotować je do I Komuni Świetej został aresztowany przez policję niemiecką. Osadzony w więzieniu gestapo w Kaliszu, gdzie po dziesięciu dniach tortur zmarł 31 lipca 1944r.w wyniku odniesionych obrażeń.

KALENDARIUM ŻYCIA O. AUGUSTYNA KORDECKIEGO
16.11.1603 r. – w Iwanowicach koło Kalisza, w rodzinie Marcina i Doroty Kordeckich przychodzi na świat przyszły obrońca Jasnej Góry 16.11.1603 r. – zostaje ochrzczony jako Klemens przez plebana Urbana Osjakowiusza w kościele w Iwanowicach
1610 r – pobiera nauki w miejscowej szkole parafialnej
1621 r- Odbywa trzyletnie studia filozoficzne w Kolegium Jezuickim w Kaliszu;
potem przez cztery lata studiuje teologię w Kolegium Jezuickim w Poznaniu;
19.03.1633 r. – w Uroczystość św. Józefa na Jasnej Górze przywdziewa habit zakonny, rozpoczynając tym samym roczny nowicjat. Przyjmuje imię Augustyn na cześć św. Augustyna (354-430), na którego naukach oparto regułę paulińską
15.04.1634 r. – w Gnieźnie biskup Jan z Zalesia Baykowski udziela Augustynowi święceń diakonatu;
10.06.1634 r. – z rąk prymasa Jana Wężyka otrzymuje święcenia kapłańskie;
12.1635 r. – obejmuje obowiązki wykładowcy humaniorów na Jasnej Górze;
10.05.1650 r. – wybrany zostaje pierwszym definitorem prowincji i po raz drugi przeorem Jasnej Góry;
18.11.1655 r. – wojska szwedzkie rozpoczynają oblężenie Jasnej Góry. Przeor Kordecki odprawia Mszę św. a później urządza procesję wzdłuż murów jasnogórskich z Najświętszym Sakramentem;
27.12.1655 r. – po krwawych i wyczerpujących walkach Szwedzi rezygnują z dalszych ataków;
29.01.1656 r. – Generał Müller wraz z wojskiem ponownie próbują przez zaskoczenie zdobyć Jasną Górę;
04.02.1656 r. – wojska szwedzkie pod dowództwem gen. Wrzesowicza próbują zmusić przeora Kordeckiego do poddania Jasnej Góry;
09.04.1656 r. – Gen. Wrzesowicz otacza Jasną Górę, a nic nie wskórawszy żąda od przeora kontrybucji. Przeor Kordecki odmawia, a oblegający żołnierze wycofują się;
1657 r. – Król Jan Kazimierz z wdzięczności za obronę Jasnej Góry ofiaruje Ojcu Kordeckiemu wieczny przeorat, a także godność biskupią, której nie przyjmuje;
07.04.1671 r. – zostaje Prowincjałem Polskim;
– Dzięki przeorowi Kordeckiemu w Sali Rycerskiej powstaje zapis malarski historii Jasnej Góry;
20.03.1673 r. – O. Augustyn Kordecki umiera w klasztorze w Wieruszowie;
1704 r. – szczątki bohaterskiego przeora przeniesiono do krypty pod kaplicą Cudownego Obrazu;

 
 
Pomnik Ojca Kordeckiego
30 października 1938 r. nastąpiło odsłonięcie pomnika O. Kordeckiego w Szczytnikach (zniszczonego w czasie wojny przez Niemców w 1942 r) oraz poświęcenie w Iwanowicach kamienia węgielnego pod budowę szkoły podstawowej III stopnia im. Ks. Augustyna Kordeckiego oraz placu pod budowę domu katolickiego. II wojna światowa przerwała te przedsięwzięcia. W uroczystościach uczestniczyli liczni dostojnicy państwowi i kościelni oraz rzesze społeczeństwa. W uroczystości uczestniczyli: Marszałek Polski Edward Rydz-Śmigły, Prymas Polski Ksiądz Kardynał August Hlond, Ksiądz Biskup Karol Radoński, Prezydent miasta Kalisza Ignacy Bujnicki, Minister Komunikacji pułkownik J. Ulrych.
19.09.1982 r. po raz kolejny odbyły się uroczystości odsłonięcia pomnika o. Kordeckiego w Szczytnikach. Na jednej z płyt widniejących na cokole umieszczono napis: 'Roku Pańskiego 1982 za pontyfikatu papieża Jana Pawła II, gdy Prymasem Polski był Arcybiskup Gnieźnieński i Warszawski Józef Glemp, Biskupem Włocławskim Jan Zaręba, Generałem Paulinów o. Józef Płatek, Przeorem Jasnej Góry o. Konstancjusz Kunz, Proboszczem w Iwanowicach ks. Jan Kaliszewski, pomnik ten wzniesiono z ofiar społeczeństwa w Roku Jubileuszowym 600-lecia Jasnej Góry w miejsce pomnika zburzonego w czasie drugiej wojny światowej.